Lübnanlı Usta Şair Halil Cibran’ın bir öyküsü.
Kar beyazı bir kağıt kendi kendine “Saf yaratıldım, sonsuza kadar saf kalacağım. Kararmaktan, kirlenmektense yanmayı ve beyaz küle dönüşmeyi tercih ederim” diyormuş. Mürekkep şişesi kağıdın sözlerini işitip gülmüş, bilgece. Ama ona yaklaşmaya da cesaret edememiş. Renkli kalemler de kağıdın sesini duymuşlar ve ona asla yaklaşamamışlar. Bu kar beyazı kağıt sonsuza kadar saf ve bakir kalmış. Saf, bakir ve de BOŞ olarak.
İster kağıt, ister insan.., anlamlı olmak/anlam katmak, bir tercih meselesi...
