Yeni yıl, pırıl pırıl düşler ve yeni heyecanlar anlamını taşıyor bir çoğumuz için. 2011'i karşılamadan önce ben de yazmak konusunda yeni bir heyecana kapıldım. Sebebi o kadar basit ama benim için o kadar çarpıcı ki.. Bu beni yeni ümitlere heyecanlara sürükleyenin ne olduğunu mu ? soruyorsunuz.
Ufacıcık ama benim gözümde kocaman bir defter. Altı üstü kağıt ama benim gözümde bir dev..
Eğer benim gibi yokluk yıllarından geçen ve yazmaya meraklı bir çocuk olsaydınız, masal kahramanı yakıştırmamı daha iyi anlardınız. Yokluk yıllarıydı o zamanlar ve bankaların itibarlı müşterilerine yılbaşlarında dağıttığı kırmızı veya siyah plastik kılıfa geçirilmiş berbat kağıtlı defterler bulunabileceklerin en iyileriydi. Bu defterlerden birine sahip olmak ise ciddi bir imtiyazdı. Basit, tek ortalı, incecik karton kapağa ortadan zımbayla tutturulan bu defterlerin ortasından tek bir sayfa çekip aldığınızda sayfalarla ince karton kapağın ayrılış öyküsü başlamış olurdu. Bu yüzden babam dahil bütün büyüklerden bu defterlerden sayfa kopardığımız için azar işitirdik ve sayfa koparılmaması bizlere sıkı sıkıya tenbih edilirdi. Karamürseldeki eski amerikan üssünde okuyan çocukların beslenme çantaları, defter ve kalemlerine iç burukluğu ile baktığımı bugün gibi net hatırlıyorum.
Yokluk yılları demekle yokluk kelimesine belki haksızlık ediyorum. Daha doğrusu Türk işadamlarının kendi halkına eziyet ettiği, insan yerine koymadığı, Türk çocuklarına tırnak ucu kadar kıymet vermediği, fiberglas arabanın araba diye yutturulduğu, teneke dolapların buzdolabı diye bizlere kakalandığı yıllardı.. Ve ülküsü, Türk halkına en iyisini vermek olmayan işadamlarının kendi halkından kazanç elde etmesinin bir yüz karası olduğunu, ben ileriki yıllarda anlayacaktım.
Zaten bize, Yerli Malı haftalarında iki incir, beş fındık, dört kayısıya baktırarak Cumhuriyeti ve onun ruhunu yanlış anlattılar. Üretme azmini aşılamadılar. Sadece bir avuç aydın insan yoklukla terbiyeden çıkardıkları dersle bu ülkede Türk insanının emeği, beyin gücü ve bu toprakların malzemesiyle üretme ülküsünün peşine düştüler. Fakat onların azlığına karşı ithal edip satma gailesine düşmüş o kadar çok ticaret adamı vardı ki.. Bunlara göre hazır yapılmışı varken üretmek de neyin nesiydi.
Bu yüzden son yıllarda hat-ın, ebrunun, cildin en iyisinin yapıldığı ülkemde bende sizler gibi piyasaya ithalat yoluyla sürülen batı menşeili defterleri kullanıyordum içim acıyarak. Çocukluğumdaki amerikalı bebelere benzediğim yalanı medya tarafından kulaklarıma üflenerek.
Yılbaşından önce gittiğim kasabada yine kırtasiyeci ziyareti yaparken rafların birinde yandan darbe almış siyah kapaklı bir defteri çok ucuz bir fiata almıştım. Dönüşümde dikkatlice inceledim. Kağıt ağırlığı, dokusu, hamuru, lifleri ve tasarımı olağanüstü idi. Kapağında ARWEY yazıyordu. Açıkçası edindiğim alışkanlıktan ötürü ithal bir defter olduğunu düşündüm. Bir iki gün sonra bir okuyucumuzun bu marka defterle ilgili yönelttiği soruya cevap için elimde olan bu defter üzerinde daha ciddi testler yaptım. Dolmakalemler ile de hızlı yazıyorsanız çok iyi sonuçlar verdiğini gördüm. Fakat okuyucumuza yanlış bilgiler vermemek için ARWEY markasını internette arattırdım. ARWEY markasının gerçek hikayesini okuyup bitirdiğimde tüylerim diken diken "Size Helal Olsun" diye bağırıp ağlıyordum.
Neden mi ?
Çünkü ARWEY bir Türk Markası. Bu topraklarda Türk insanının inancı, beyin gücü, estetiği, emeği ve malzemesinin ürünü. Neden mi ağlıyordum ?.
Bana çocukluk günlerimdeki kırılmışlığı, yoksunluğu ARWEY adında bir defterin içine koyup bu yaşımda hediye eden ve hiç bir batı ürününü taklit etmeden Türk adını dünya defter pazarına sokan Türk firması ACAR GROUP'a bilmeseler de teşekkür etmek için..
Ufacıcık ama benim gözümde kocaman bir defter. Altı üstü kağıt ama benim gözümde bir dev..
Eğer benim gibi yokluk yıllarından geçen ve yazmaya meraklı bir çocuk olsaydınız, masal kahramanı yakıştırmamı daha iyi anlardınız. Yokluk yıllarıydı o zamanlar ve bankaların itibarlı müşterilerine yılbaşlarında dağıttığı kırmızı veya siyah plastik kılıfa geçirilmiş berbat kağıtlı defterler bulunabileceklerin en iyileriydi. Bu defterlerden birine sahip olmak ise ciddi bir imtiyazdı. Basit, tek ortalı, incecik karton kapağa ortadan zımbayla tutturulan bu defterlerin ortasından tek bir sayfa çekip aldığınızda sayfalarla ince karton kapağın ayrılış öyküsü başlamış olurdu. Bu yüzden babam dahil bütün büyüklerden bu defterlerden sayfa kopardığımız için azar işitirdik ve sayfa koparılmaması bizlere sıkı sıkıya tenbih edilirdi. Karamürseldeki eski amerikan üssünde okuyan çocukların beslenme çantaları, defter ve kalemlerine iç burukluğu ile baktığımı bugün gibi net hatırlıyorum.
Yokluk yılları demekle yokluk kelimesine belki haksızlık ediyorum. Daha doğrusu Türk işadamlarının kendi halkına eziyet ettiği, insan yerine koymadığı, Türk çocuklarına tırnak ucu kadar kıymet vermediği, fiberglas arabanın araba diye yutturulduğu, teneke dolapların buzdolabı diye bizlere kakalandığı yıllardı.. Ve ülküsü, Türk halkına en iyisini vermek olmayan işadamlarının kendi halkından kazanç elde etmesinin bir yüz karası olduğunu, ben ileriki yıllarda anlayacaktım.
Zaten bize, Yerli Malı haftalarında iki incir, beş fındık, dört kayısıya baktırarak Cumhuriyeti ve onun ruhunu yanlış anlattılar. Üretme azmini aşılamadılar. Sadece bir avuç aydın insan yoklukla terbiyeden çıkardıkları dersle bu ülkede Türk insanının emeği, beyin gücü ve bu toprakların malzemesiyle üretme ülküsünün peşine düştüler. Fakat onların azlığına karşı ithal edip satma gailesine düşmüş o kadar çok ticaret adamı vardı ki.. Bunlara göre hazır yapılmışı varken üretmek de neyin nesiydi.
Bu yüzden son yıllarda hat-ın, ebrunun, cildin en iyisinin yapıldığı ülkemde bende sizler gibi piyasaya ithalat yoluyla sürülen batı menşeili defterleri kullanıyordum içim acıyarak. Çocukluğumdaki amerikalı bebelere benzediğim yalanı medya tarafından kulaklarıma üflenerek.
Yılbaşından önce gittiğim kasabada yine kırtasiyeci ziyareti yaparken rafların birinde yandan darbe almış siyah kapaklı bir defteri çok ucuz bir fiata almıştım. Dönüşümde dikkatlice inceledim. Kağıt ağırlığı, dokusu, hamuru, lifleri ve tasarımı olağanüstü idi. Kapağında ARWEY yazıyordu. Açıkçası edindiğim alışkanlıktan ötürü ithal bir defter olduğunu düşündüm. Bir iki gün sonra bir okuyucumuzun bu marka defterle ilgili yönelttiği soruya cevap için elimde olan bu defter üzerinde daha ciddi testler yaptım. Dolmakalemler ile de hızlı yazıyorsanız çok iyi sonuçlar verdiğini gördüm. Fakat okuyucumuza yanlış bilgiler vermemek için ARWEY markasını internette arattırdım. ARWEY markasının gerçek hikayesini okuyup bitirdiğimde tüylerim diken diken "Size Helal Olsun" diye bağırıp ağlıyordum.
Neden mi ?
Çünkü ARWEY bir Türk Markası. Bu topraklarda Türk insanının inancı, beyin gücü, estetiği, emeği ve malzemesinin ürünü. Neden mi ağlıyordum ?.
Bana çocukluk günlerimdeki kırılmışlığı, yoksunluğu ARWEY adında bir defterin içine koyup bu yaşımda hediye eden ve hiç bir batı ürününü taklit etmeden Türk adını dünya defter pazarına sokan Türk firması ACAR GROUP'a bilmeseler de teşekkür etmek için..
